Waarom doet men in het leven zo moeilijk?
Iedereen vind alles maar van zelf sprekend, maar zeurt over hoe het zou moeten gaan.
Kijk eens naar je zelf!
want hoe ver ga jij in het onbegrijpelijke tegenovergestelde?
en waarom blijf jij klagen als je dit zelf doet?
Het iemand iets gunnen,
Maar het nooit geven.
Tegen discriminatie zijn,
Maar anders denkende willen overtuigen van jouw gelijk.
Het liefst in de liefde gevonden willen worden,
Maar hard to get spelen.
Je zelf helemaal bloot willen geven zoals je bent,
Maar verstoppen onder make-up en te veel kleding.
Dicht bij een persoon willen zijn,
Maar flinke afstand houden.
Het mooi gevonden willen worden,
Maar het lelijkste van je zelf tonen.
Hekel hebben aan pesten,
Maar zelf pesten om niet gepest te worden.
Willen werken, sociaal willen zijn en iets om handen hebben,
Maar depressief en geïsoleerd thuis blijven zitten achter jouw (spel)computer.
Van het leven willen genieten,
Maar zelfmoord (willen) plegen.
De wereld willen verkennen,
Maar thuis er alleen over blijven dromen.
Tegen vuiligheid en rommeligheid zijn,
Maar zelf nooit schoonmaken of opruimen.
Klagen over valse tonen,
Maar zelf nooit zuiver zingen.
Zo kan ik nog vele voorbeelden noemen.
Echter lijkt mij dat behalve onnodig ook tijdverspilling.
Mijn idee is, doe wat jij bedoeld, en bedoel wat je doet.
Of wil jij echt bezig blijven met het onbegrijpelijke tegenovergestelde?