This story in English
Vele jaren heb ik gezegd dat kerst niet echt mijn ding is.
Wat moet je nou met kerst?
Er is ooit een christelijk kindje geboren en dat gaan wij nu met z`n alle vieren?
Mijn kinderen zijn ook geboren, deze dagen zijn toch ook geen nationale feestdagen?
Kortom, ach wat moet je nu toch met kerst joh.
Een christelijk feestje waar in kerken veel verdient word aan het kerst verhaal.
En dan nog Cocal Cola (die ik na jaren lang overmatig drinken niet meer drink!) die er,
hoe zal ik het netjes zeggen, een behoorlijk commercieel feestje van heeft gemaakt.
Alles behalve het christelijke aspect, die mij sowieso toch al niet boeide.
Coca Cola heeft gewoon het echte sinterklaas verhaal bekeken,
dit figuur naar een soort sprookje veranderd, wat andere kenmerken er aan toegevoegd,
en de kerstman heeft een bestaan gekregen.
Mensen gaan massaal cadeau`s kopen, en daar werd o.a. Coca Cola erg vrolijk van.
Maar dan nog even in het licht van de huidige maatschappij,
Als zwarte piet welke een vriendelijke knecht is en een hulp van sinterklaas,
racistisch zou zijn omdat mensen zich camoufleren zodat kinderen niet zien wie de persoon er achter nu werkelijk is. en ja dat kan alleen met de zwarte kleur, want zwart absobeerd licht.
daardoor zijn gezichtslijnen niet te zien.
en dan maken we het verhaal maar zo dat het zwart van de schoorsteen komt.
Maar onze sinterklaas heeft echt bestaan.
Coca Cola daarentegen heeft een fantasie verhaal waarbij mensen met een medische aandoening (de zogenaamde elfjes) als attractie moeten fungeren.
Als zwarte piet dan racistisch is omdat blanke mensen zich zwart camoufleren,
Wat is het dan als mensen met een medische aandoening als attractie worden gebruikt?
Sterker nog, zwarte piet is een knecht, maar een elf is een fabrieksslaaf want deze moet speelgoed maken. word het tegen de kerstman en zijn elfjes zijn de volgende hype?
Weet je wat, laten we dit onderwerp maar achterwegen laten, want tradities zijn er nu eenmaal,
en feestdagen horen nu eenmaal te zijn zoals ze zijn, plus dit verhaal gaat over iets heel anders iets veel belangrijkers met veel meer persoonlijke waarde.
En met kerst, ach we zijn toch samen, kerstboom in huis, deze mooi opgetuigd,
Lekker eten en drinken, en vooral saamhorigheid.
Meer dan dat kan ik mij niet wensen.
Het enige verschil is dat we er een beetje extra moeite voor doen.
Kortom, kerst? ach, het is maar een dingetje.
Maar toen werd alles ineens serieus.
Want zo zit ik dus sinds 13 maart 2019 (ja mijn verjaardag dus) thuis met problemen.
Flinke problemen namelijk PTSS (Post Traumtische Stress Stoornis)
Ja, dit door dingen uit het verleden die zich begin 2019 hebben herhaald.
Dit heeft een flinke zogenaamde trigger teweeg gebracht en, ja toen ging het fout.
Kortom, op mijn verjaardag zat ik bij de huisarts, en die heeft mij doorverwezen naar GGZ.
GGZ heeft wachttijden die absurt lang zijn, en ik kreeg te horen dat ik nog vrij snel geholpen werd.
Nou, vrij snel, tsjonge jonge jonge.
Eindelijk komt het van gesprekken, bij het eerste gesprek was al duidelijk gemeld dat het om PTSS ging,
dit was door de huisarts natuurlijk ook al doorgegeven,
En na een paar gesprekken dacht men, goh, laten we meneer eens doorsturen naar de afdeling voor PTSS.
Kortom, ook dat heeft langer geduurd dan noodzakelijk.
De gesprekken die nodig waren om aan een behandeling te kunnen beginnen moesten dus nog beginnen.
Eindelijk zijn die gesprekken daar, en deze waren nou niet echt dat je zegt van wow wat professioneel.
De kern werd pas in de laatste 5 minuten besproken waarbij herhaaldelijk gezegd werd dat de tijd voor het gesprek eigenlijk al voorbij was.
Eindelijk zou het komen van een behandeling.
het was 2 December 2019 en ik ging naar GGZ voor een gesprek over een behandel plan.
Hier kwam het er eigenlijk op neer dat ik mij maar aanstelde en dat ik alles groter maakte dan het daadwerkelijk was.
Kortom, GGZ was voor mij niet de juiste partij om mee verder te gaan.
Want groter maken dan de feiten daadwerkelijk zijn?
nee de feiten zijn mij al indrukwekkend genoeg.
het meest erge van dit alles is, ik was hier dus al vanaf het begin bang voor dat dit zou gebeuren.
Na bij GGZ vertrokken te zijn kom ik thuis en vertel dit aan mijn levenspartner.
De liefde van mijn leven hoort dit zo aan, en reageerd hierop.
Iets later zegt zij dat zij ook ergens mee zit maar dat het lullig zou zijn om dit nu te vertellen na de domper die ik vandaag al had gehad.
In alle aardigheid probeer ik ook bij haar wat druk weg te nemen door te zeggen,
ach joh, vertel het nou maar gewoon, want ik wil niet dat jij met jouw probleem blijft zitten.
Toen kwam het hoge woord er uit.
Schat, ik heb besloten om niet meer met jou verder te gaan in de relatie zei Bianca.
uhh wat?! maar een eerlijke kans dan? en het gezin? saamhorigheid?
Kortom, ik heb Bianca op alle fronten proberen te overtuigen dat ik wel met haar verder wil.
en dat dit niet een juiste beslissing is van haar.
we hebben veel te weinig gecommuniceerd, ik heb mijn problemen en jij die van jou,
we zijn al 9 jaar samen, we hebben twee dochters samen waarvan een dochter toen overleden,
dan nog de hond die ons allebij .....
Het maakte allemaal niet meer uit wat ik zei.
Bianca heeft de nacht nog thuis geslapen, en is daarna vertrokken.
Dochter was al op het adres waar de vrouw waar ik van houd heen zou gaan,
en 5 december moest er nog een gesprek plaatsvinden en ook Bianca haar spullen en onze hond gingen met Bianca mee.
Daar zit ik dan.
Alleen en eenzaam in een huis waar we altijd samen waren,
20 stappen van een bos met heide waar onze hond en onze dochter het heerlijk vinden om te zijn,
Geen dagelijkse knuffel van onze dochter,
geen begroeting van een hond,
en geen kus of knuffel of een lieve hallo van de liefde van mijn leven waar ik nog altijd van houdt.
Elke keer als ik een gesprek aan ga, dan zegt Bianca:
Ik heb mijn beslissing gemaakt, en dat is het.
Ik heb nu mijn dochter twee zwaterdagen een paar uurtjes bij mij gehad.
de eerste zaterdag thuis onwennig een beetje proberen een goede vader te zijn door mee te spelen met van alles en nog wat,
en de tweede zaterdag naar het zogenaamde Ballorig waar wij beide een super geslaagde leuke dag hebben gehad.
En ik wilde al zo veel veranderen aan mij zelf,
Zowel lichamelijk als in gezondheid en fitheid,
maar ook geestelijk en als in mijn doen en laten.
ik wilde echt een nieuw mens worden.
Vooral dit alles voor mijn gezin!
Dit nog voor Bianca mij verliet.
En dan verlaat ze mij!
Dit is een figuurlijke klap in mijn gezicht. en een harde ook!
maar Bianca, mijn gevoel dit en mijn gevoel dat, en waarom dan geen relatie therapie? ik heb nog geen relatietherapeut voorbij zien komen.
en de 10 jaar itch (waarvan eerst 7 jaar werd gezegd)
We zijn 9 jaar samen, het is logisch, iedereen zegt het, we moeten juist sterk zijn en door gaan.
Bianca zegt: "ik heb mijn beslissing genomen, ik voel mij vrij en beter dan ooit".
maar .. maar ... we hadden een open relatie, bovendien mocht je van mij altijd van alles doen,
ik heb je nooit tegen gehouden om ook maar iets te doen of te willen, dus hoezo nu pas vrij?
Laten we het dan nog een keer proberen met een echte kans.
Communiceren wat we anderhalf jaar amper hebben gedaan omdat jij alleen wilde zijn en ik mijn eigen problemen had.
meer samen zijn, meer samen bankhangen en tv kijken, etc
Laten we er een termijn aan koppelen, Juli 2020? als het dan echt niet lukt dat we er dan samen over eens zijn?
we zagen licht aan het einde van de figuurlijke tunnel.
stress zou minder worden, financieel zou het beter worden, en ik wilde al veranderen.
Maar Bianca wil echt niet meer zegt ze.
Besef ik dan nu pas dat de saamhorigheid met kerst toch iets extra bijzonders was?
Want, deze kerst en oud & nieuw zal ik alleen en eenzaam zijn.
Mijn kerstwens was duidelijk, houd mijn gezin bij elkaar!
Kerstwens? hoor ik u denken
Ja kerstwens!
Maar jij had toch niets met kerst? zal u nu denken
Kennelijk besef ik nu pas de waarde van saamhorigheid tijdens deze dagen die ik voorheen als normaal bestempelde.
en of dit nu komt door dat ik al wilde veranderen,
of omdat ik nu mijn gezin al mis.
Kortom, ik zit met kerst alleen.
Eenzaam in een huis waar ons gezin altijd samen was.
Een gezin waar saamhorigheid normaal was,
een gezin waar iedereen voor mijn gevoel zichzelf kon en mocht zijn,
een gezin waar warmte in gevoel de normaalste zaak van de wereld was,
een gezin waar ruimte was om te leren,
een gezin waar houden van geen probleem was of ooit zou zijn,
een gezin waar iedereen wist wat hij of zij aan elkaar had,
een gezin die draaide ondanks de vele stress,
De saamhorigheid met kerst is dus nog specialer dan het normaal zou zijn.
Want juist dan ben je met elkaar en toon je je ware gevoel.
Maar ik helaas niet meer.
ik zit alleen in een huis waar we ooit samen waren.
Dochter zie ik niet meer dagelijks,
Hond is bij me weg,
en de liefde van mijn leven waar ik nog steeds met heel mijn hart en ziel van houd,
ja die is dus ook weg.
Kerst .....
Kerst .....
Ik besef nu pas wat kerst zou moeten zijn,
Maar tegelijk besef ik ook dat als ik deze kerst en oud & nieuw geen gezin bij elkaar heb,
dat kerst voor mij dan ook echt over is.
Kerstgedachte?
geef mij mijn gezin terug en laten we er juist keihard voor gaan.
pas dan is het kerst voor mij.
Laat mij betoverd worden,
Betoverd door de echte kerstsfeer waar ons gezin samen zal zijn zonder problemen.
Maar helaas is dit beeld verstoord.
ik zal kennelijk nooit meer betoverd raken door kerst.
mijn gezin is uiteengevallen,
Kerst word eenzaam en alleen.
Geen geld,
in de schulden,
geen gezin samen,
Gebit die helemaal kapot is (door vroeger)
PTSS
en ik ka dit lijstje nog wel verder vullen, maar ik zal het u besparen.
Kortom, volgens mij kan ik beter afscheid nemen van heel kerst.
ik had er weinig mee, ik besef nu meer dan ooit te voren wat het zou moeten betekenen,
Maar, de hele betovering van dat besef is helemaal kapot nu mijn gezin geen geheel meer is.
Ik wens u een hele fijne kerst toe,
Dan heeft u deze in ieder geval wel.
Fijne feestdagen.